Het mooie van jarig zijn is dat je mag trakteren! Ik weet nog dat ik ooit mijn moeder zo gek kreeg om op de basisschool voor mijn klas 'Vegter's rolletjes' te vullen met verse slagroom en omdat zoiets niet echt houdbaar is (en ik het dus níet 's ochtends al mee kon nemen), kwam mams ze naar school brengen. En ik maar pun- ten scoren bij mijn klasgenoten...
Dat competitieve element is er natuurlijk nog steeds. Ik wil niet zomaar een taart bakken; het mág iets bijzonders zijn. En dat was precies wat ik deed voor mijn collega's op het werk (waarover later meer) en dat was ook wat ik deed voor de medevrijwilligers van de liefdadigheids-instelling waar ik elke maand enkele uren van mijn vrije tijd besteed.
Maar dan met melkchocolade.De cake zelf was eerder een eierbiscuit dan wat anders (en daarmee een tikkie
droog, wat vooral lastig was bij het horizontaal doormidden snijden), maar dat droge aspect zou meer dan ruimschoots worden gecompenseerd met de romige chocolade (tussen-en top)laag! Voor de biscuit eigelen met suiker schuimig kloppen en daar dan de opgeklopte eiwitten door spatelen. Bloem en maïzena erdoor scheppen (en bak- poeder) en afbakken. De beide biscuit- helften werden rijkelijk besprenkeld met Italiaanse 'Nocino di Modena' (walnotenlikeur), waarop Brusselse pindapoeder (ik was eigenlijk van plan om daarmee 'pindamarsepein' te maken)... En daarna begint het onoverzichtelijke werkje om van eieren, room en chocolade in zes tegelijk-uit-te-voeren-stappen (!) een fluwelige mousse te creëeren:
Dat betekent eigelen met suiker schuimig kloppen (déjà vu) terwijl chocolade au-bain-marie staat te smelten. Daarna de slagroom stijfkloppen en terwijl ik vervolgens met één hand het eigeel- schuim voorzichtig door de gesmolten chocolade roer, klop ik met de andere hand de eiwitten tot pieken. Geweekte gelatine, koffie, slagroom en eiwitten door het chocolademengsel en maar hopen (en bidden) dat dit gaat lukken.
Gelukkig heb ik al helemaal voorzien dat het een kliederboel gaat worden. De ene biscuithelft moet namelijk bestreken worden met chocokoffie- mousse, dan de andere helft erop en tenslotte mousse over bovenkant en langs zijkant. Ja, ja. Nou, als het dan ook nog eens mousse wás, zou het nog gaan, maar míjn mengsel is (nog) aan de vloeibare kant... Bovendien gaat de taart getransporteerd moeten worden naar het vrijwilligerswerk en is er niet genoeg tijd meer om het hele ding eerst een nachtje in de koelkast op te laten stijven. Dus plaats ik de gesloten springvorm- rand in een ondiepe schaal (lees: take-away sushischaal) en leg hierin biscuithelft nummer 1. Mousse erop (het loopt al lekker onder de rand door), tweede biscuithelft en mousse erop. Ik zie later wel weer hoe ik het netjes afwerk. Met een kaasschaaf worden chocoladekrulletjes van een reep melkchocolade geschaafd; wat witte chocolate chips (van de Londense Tesco) erover en de mousse die resteert gaat in kleine éénpersoonsbakjes voor een later dessert. Wanneer ik na dik anderhalf uur de springvorm verwijder, is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht en heb ik een werkelijk oogverblindende taart. Die -needless to say- érg rijk aan smaak is. Een soort koffiebutterscotch met volle chocolade. Mmm. Het is maar goed dat ik volgend jaar pas, wéér jarig ben...
droog, wat vooral lastig was bij het horizontaal doormidden snijden), maar dat droge aspect zou meer dan ruimschoots worden gecompenseerd met de romige chocolade (tussen-en top)laag! Voor de biscuit eigelen met suiker schuimig kloppen en daar dan de opgeklopte eiwitten door spatelen. Bloem en maïzena erdoor scheppen (en bak- poeder) en afbakken. De beide biscuit- helften werden rijkelijk besprenkeld met Italiaanse 'Nocino di Modena' (walnotenlikeur), waarop Brusselse pindapoeder (ik was eigenlijk van plan om daarmee 'pindamarsepein' te maken)... En daarna begint het onoverzichtelijke werkje om van eieren, room en chocolade in zes tegelijk-uit-te-voeren-stappen (!) een fluwelige mousse te creëeren:
Dat betekent eigelen met suiker schuimig kloppen (déjà vu) terwijl chocolade au-bain-marie staat te smelten. Daarna de slagroom stijfkloppen en terwijl ik vervolgens met één hand het eigeel- schuim voorzichtig door de gesmolten chocolade roer, klop ik met de andere hand de eiwitten tot pieken. Geweekte gelatine, koffie, slagroom en eiwitten door het chocolademengsel en maar hopen (en bidden) dat dit gaat lukken.
Gelukkig heb ik al helemaal voorzien dat het een kliederboel gaat worden. De ene biscuithelft moet namelijk bestreken worden met chocokoffie- mousse, dan de andere helft erop en tenslotte mousse over bovenkant en langs zijkant. Ja, ja. Nou, als het dan ook nog eens mousse wás, zou het nog gaan, maar míjn mengsel is (nog) aan de vloeibare kant... Bovendien gaat de taart getransporteerd moeten worden naar het vrijwilligerswerk en is er niet genoeg tijd meer om het hele ding eerst een nachtje in de koelkast op te laten stijven. Dus plaats ik de gesloten springvorm- rand in een ondiepe schaal (lees: take-away sushischaal) en leg hierin biscuithelft nummer 1. Mousse erop (het loopt al lekker onder de rand door), tweede biscuithelft en mousse erop. Ik zie later wel weer hoe ik het netjes afwerk. Met een kaasschaaf worden chocoladekrulletjes van een reep melkchocolade geschaafd; wat witte chocolate chips (van de Londense Tesco) erover en de mousse die resteert gaat in kleine éénpersoonsbakjes voor een later dessert. Wanneer ik na dik anderhalf uur de springvorm verwijder, is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht en heb ik een werkelijk oogverblindende taart. Die -needless to say- érg rijk aan smaak is. Een soort koffiebutterscotch met volle chocolade. Mmm. Het is maar goed dat ik volgend jaar pas, wéér jarig ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten