Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

27 januari 2014

Don't blink!

Nog niet zo lang geleden (het is een schande, ik weet het), zag ik mijn eerste Dr.Who. Eindelijk snapte ik dat liedje van eind jaren '80 wat ik wél kende: "Doctor Whohoooo, Doctor Who, Doctorin' the Tardis". Ik heb me altijd al afgevraagd wat nou een tardis was. En hoewel ik dus hopeloos achterloop op mijn generatie, ben ik wel vrouws genoeg om een inhaalslagje te maken. Door de doctor naar een nieuw niveau te tillen. Met een beetje hulp van een 3d printer en de post.

Mijn wéldoctorkenner liet mij naar "The weeping angels" kijken. Eng! En meteen een perfecte aanleiding voor mijn eigen weeping angels. Die ik dan weer aan hem kan geven die het nodig heeft:

Natuurlijk ging iemand op internet mij al voor. En daar neem ik helemaal geen aanstoot aan, ookal was het dan míjn idee, nee, ik neem ze schaamteloos over. En gebruik het recept van JustJenn voor steengrijze 'perfecte' koekjes.

Recept 'weeping angels cookies'
Klop 225g (1 cup) roomboter, op kamertemperatuur, met 200g (1 cup) kristalsuiker luchtig en crèmig. Voeg 1 ei en 1tl vanille toe en vermeng. Voeg al kloppend 400g (3 cups) bloem, ½tl bakpoeder en een mespunt zout toe, tot een kruimelig deeg ontstaat. Meng hier enkele druppels zwarte levensmiddelkleurstof doorheen, zo- dat het deeg er gemarmerd uitziet. Verpak het bijna homogene deeg in plasticfolie, vorm tot een platte schijf en laat 1 uur in de koelkast rusten.
Rol het deeg uit op een bebloemd werkvlak en steek koekjes uit de deeglap. Zorg ervoor dat het deeg wat dikker is uitgerold, zodat alle reliëflijnen van de koekjessteker zichtbaar zijn. Doop de vorm desnoods tussendoor in bloem, zodat het deeg er niet te veel aan blijft plakken. Bak de koekjes 10 minuten op een met bakpapier beklede bakplaat in het midden van een voorverwarmde oven op 175°C. Zorg dat ze niet te gaar en te bruin worden. Laat afkoelen op een rooster.

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat niet al mijn koekjes even goed lukken. Het blijkt oefenen met oventemperatuur en baktijd voordat ik de juiste slag goed te pakken heb. Maar er zijn genoeg geslaagde engelen om mijn doctorliefhebber mee te verrassen. De koekjes hebben een verleidelijke roombotergeur (en dito smaak). En blijken heerlijk krokant. Maar wel opeten met je ogen open natuurlijk! Anders pakken ze je...

Alleen. Hoe die Amerikaanse dame zulke perfecte koekjes (zoals hier boven) voor elkaar heeft gebakken, is mij een raadsel. En ik heb bijna twintig keer zoveel zwart toegevoegd, ook nog.

Wat ís er eigenlijk met Lonny gebeurd?

In de recente Allerhande adverteert Albert Heijn met de 'nieuwe' Indonesische stoofpotjes, die verkocht worden in een authentiek stoommandje. Hmmm. Nou weet ik uit ervaring dat in ieder geval die Ajam Betawi érg lekker is, want bijna acht jaar geleden waren deze zelfde mandjes ook al te koop. Toen nog van Lonny. Wat zou díe hier van vinden? Of is hij ordentelijk afgekocht??

26 januari 2014

Rozenmeringues

Dus. Ik moet oefenen. En dan kun je wel leuk koekjes maken (deze en deze). En cake met fondant bekleden en decoreren (deze), maar wat ik ei-gen-lijk echt moet doen, is leren rozen spuiten. Voor de bruidstaart die ik over drie maanden moet kunnen maken. Ahhhh! Maar op de één of andere manier stuit het me tegen de borst om een keuken vol cakejes te bakken, alleen om rozen van botercrème erop te kunnen spuiten. Ik wil ook niet degene zijn die als 'feeder' van mijn collega's een reputatie opbouwt. En ze allemaal zelf maar opeten, ehm, nee.
Gelukkig heb ik de fijne gewoonte ontwikkeld om 's avonds in bed YouTube filmpjes van thuisbakkers te bekijken (Nicko's Kitchen; The Simple Cooking Channel; Nerdy Nummies; It's MosoGourmet) en al klikkend kom ik deze tegen:


Natuurlijk. Rozenmeringues van niets anders dan eiwit en suiker (en wijnsteen). Met nog geen 50kcal per stuk. Die kan ik met goed fatsoen maken, snoepen én weggeven. Terwijl ik, heel belangrijk, leer hoe je rozen spuit.

Het videorecept volg ik tot op de letter en ik bereik nagenoeg het- zelfde effect. Prachtig glanzende meringue die ik naar eigen inzicht kleur. Rood, oranje en groen vind ik wel 'rozig'. Alleen wordt rood nooit echt rood, natuurlijk, eerder donkerroze. Maar meer kleur- stof toevoegen kan niet, want dan wordt de meringue te vloeibaar (en de eters te kleurrijk). In de video worden slechts drie kleuren gebruikt, die in de spuitzak nog met elkaar mengen waardoor de illusie van 'alle kleuren van de regenboog' ontstaat.

Ik rommel door mijn bakgereedschap (dat overal en nergens ligt, omdat ik uiteraard niet een hele kast of lade over heb voor de veelheid aan bakspullen). Chips. Ik mis het essentiële onderdeel: de juiste spuitmond (Wilton nr. 2D). Daarom zijn mijn rozen niet ècht rozen, maar de techniek is dezelfde. Ik tel het dus duidelijk wél mee als training.

De meeste 'rozen' worden weggegeven aan mijn beste sushipartner En ik eet er zelf ook een paar; ze zijn door en door droog en lekker knapperig. Als meringue heel goed gelukt dus (nu herinner ik me weer dat ik feitelijk niet zo'n grote meringuefan ben) en als roos, nou ja, zullen we maar zeggen: 'getting there'. Op naar een webwin- kel (TastyDecorations.nl) of zoiets (Tafel van 18 in Utrecht) voor die ene spuittip. Waarbij dé tip dan is: "gebruik de juiste tip".

PS Overigens is het wel een kwestie van maken, direct opspuiten en liefst dezelfde dag opeten. De tweede helft meringue die ik op de bakplaat spuit bij thuiskomst (ik had de spuitzak in de koelkast ge- legd, zo'n negen uur geleden), vloeit uit tot gladde cirkels. En de gedroogde meringues (je kan nauwelijks van 'gebakken' spreken) verliezen met het verstrijken van de tijd meer en meer van hun brosse knapperigheid.

19 januari 2014

Gameboy koek'jes'

"Can playing the computer game Tetris® reduce the build-up of flashbacks for trauma?" is doorgaans de vraag die mij op de meeste werkdagen bezig houdt. Wanneer ik met mijn onderzoek bezig ben. En 's avonds thuis. Wanneer ik met mijn onderzoek bezig ben. En schijnbaar nu ook in het weekend. Wanneer ik onderzoek of ik ook anders met Tetris bezig kan zijn.

Want met die bestelling (van WarpzonePrints) kan ik me helemaal op Tetris gebied laten gaan. Ik maak Gameboys (met een steker uit een Amerikaanse 3d printer)! Achteraf was het ook prima geweest om rechthoeken (van ongeveer 10x6cm) te snijden, als er maar één hoekje afgerond zou worden. De dikke laag glazuur over de koek laat toch niks zichtbaar van de mooie reliëflijnen.
Voor de koekjes gebruik ik hetzelfde deeg als voor de New Year's Rocking Eve Confetti Cookies. Wat ik als bij toverslag uit de vriezer tevoorschijn haal (want daar had ik het restje deeg ingestopt; het recept voor 'the best sugar cookies ever' leverde nogal veel deeg op). Dit recept is trouwens hetzelfde als wat met de bestelling werd meegeleverd. Wel belangrijk om het deeg dik uit te rollen. Zodat, één, alle lijnen ordentelijk worden afgedrukt. En twee, omdat de koekjes toch niet pefect vormvast blijken. Misschien als ik geen bakpoeder had toegevoegd?!

En dan is het weer tijd voor geklieder met royal icing. Dat heb ik al eens gedaan en ik kan je zeggen, het is niet iets waar je na één keer goed in bent ;) En omdat ik mijn fijne glazuurmotoriek wel moet trainen, bij deze poging twee. Er zijn (op internet) zoveel recepten voor royal icing te vinden, maar ik laat me dit keer verleiden door een Spaanse versie. Omdat er een handig filmpje bij zit. Dit glazuur blijkt prima te werken; de juiste kleur vinden is een ander verhaal, maar ik ben dan ook geen Rembrandt.


Royal Icing (zie: 'como hacer el royal icing o glasa real')
Houd een kom met 2 eiwitten een beetje schuin, met de kloppers van een elektrische mixer er statisch kloppend in. Als er enige lucht in de eiwitten geklopt is, de kom recht zetten en al heen en weer bewegend verder kloppen. Voeg 2el (vers) citroensap toe. Al kloppend beetje bij beetje 375g poedersuiker toevoegen. Op- kloppen tot het glazuur niet meer van de kloppers loopt.
In een apart kommetje een gedeelte van de royal icing op kleur brengen met levensmiddelkleurstof (pasta of gel). Daar steeds één lepeltje water doorheen roeren, en testen tot een consistentie is verkregen waarbij de royal icing na 5 seconden weer vervloeit tot een glad oppervlak. De icing overdoen in een spuitzak met tip of een Ziploc zakje waar daarna een punt vanaf wordt geknipt. De icing opspuiten; eerst eerst outline trekken (met een wat dikkere icing) en dan opvullen (met de vloeiende icing). Geduld! Véél oefenen en niet opgeven.

Ik spuit eerst de grijze rand van het beeldscherm (met meteen een dotje zwart voor het powerlampje) en vul dit in met groenige icing (veel geel, druppeltje groen, druppeltje zwart). De gameboy wordt 'beige' (minidruppeltje blauw en druppel geel). De koekjessteker gebruik ik om zwarte kruisjes uit fondant te steken, die ik op het nog natte glazuur druk. De A-, B-, select- en start-knoppen spuit ik met gekleurde royal icing, maar had ik net zo goed ook uit fondant kunnen steken. De geplande letters en gedetailleerdere streepjes moet ik achterwege laten, omdat mijn kleinste spuittip (nummer 1) steeds verstopt raakt. En bij gebrek aan een zogenaamde 'scribble tool', gebruik ik bijna een heel potje tandenstokers op. Achteraf is het makkelijk vertellen, maar ik ben er werkelijk een eeuwigheid mee bezig geweest en de keuken was één grote rotzooi. 1-2-3-curve, 1-2-3-curve! Op elk koekje gaat natuurlijk wel iets mis; er is niet één exemplaar perfect gelukt.

Maar WAUW!! Heb ík die gemaakt? Toch wel heel echt gaaf. Samen met de Nintendo Controller Cake sieren mijn Gameboys een leuke nieuwjaarsborrel op. Waar zowel volwassenen (om overduidelijke jeugdsentimentele redenen) als kinderen (spelen! fijn spelen!) fel enthousiast op de versierde koekjes reageren. De gameboys ruiken lekker naar boter en smaken knapperig als een zoet biscuitje, naar natuurlijk veel te veel suikerglazuur. Ik heb alleen flashforwards over mezelf bedekt met royal icing. Dus de opbouw van trauma's is voorlopig nog niet gereduceerd.

18 januari 2014

Chocolate Salty Balls

Het meest bekende muziekrecept is volgens mij "Chocolate Salty Balls" van Southpark's Chef. De bedwelmende stem van Isaac Hayes beschrijft bijna volledig hoe je 'zijn ballen' maken moet. Tenminste, zo lijkt het. Het is dan wel geen 1998 meer (tel ik het nou verkeerd, of is dat écht al meer dan vijftien jaar geleden?! ahhhh!!), maar het is nooit te laat om te doen wat je destijds hebt nagelaten. En ik zie een filmmarathon met D. als de nu perfecte gelegenheid om de zoute chocoladeballen aan iemand (en mezelf) voor te schotelen. Ookal gaan we dan geen Southpark kijken, want dát zou te voorspelbaar zijn. Net zoals dat we geen kerstfilms gaan kijken, alleen omdat het kerst is. Cliché. (We weten dan nog niet dat in bijna elke film die we wél kijken, een kerstscène verstopt zit. Das Boot? Kerstscène! Jagten? Kerstscène. En Nightmare on Elm Street?! Wil iemand ons soms iets zeggen ofzo??)


Ik luister naar het liedje. En ik beluister het liedje nog een keer. Ik probeer mee te schrijven, maar dan nog vind ik dit recept nergens op slaan. Twee eetlepels kaneel met twee of drie eiwitten? Moet je die eiwitten dan opkloppen? Of wat moet je er eigenlijk precies mee doen? En dáár gaat dan gesmolten boter doorheen? Dat slaat helemaal nergens op en de gezongen instructies wijken mijlenver af van alles wat in de patisserie verantwoord is. Maar zoals Chef al zei: "every man has a recipe... for love". Gelukkig ben ik verre van de enige avonturier die ooit het idee heeft opgevat om 'chocolate salty balls' te maken. Ik ga dus maar gewoon doen wat The Geeky Chef heeft gedaan. Behalve dat ik zijn zienswijze ook weer aanpas. Want zoals ik al zei, het recept slaat werkelijk nergens op en laat veel vrijheid over voor eigen interpretatie. Dat zullen we dan maar zien als een luxe...

Recept
Breng in een steelpan 70g roomboter met 150g suiker en 60ml brandewijn aan de kook en laat op middelhoog vuur borrelen tot de suiker is gesmolten. Roer hier van het vuur af 110g pure en 50g melkchocolade (fijngehakt) doorheen. Laat de chocolade smelten ("and give that spoon a lick") en voeg 1tl vanille-extract toe.
Klop in een grote kom 2 eieren (M) los. Meng hier al kloppend het chocolademengsel doorheen. Zeef er 120g bloem, 2el kaneel, ½el cacaopoeder, ¼tl bakpoeder en ¼tl fijn keukenzout boven en vermeng dit met nog eens 110g pure en 50g melkchocolade (in stukken) tot een deeg. Bak dit in een ingevette (hoge smalle) vorm ca. 45 minuten in een voorverwarmde oven van 175°C. Bedek de vorm met aluminiumfolie, zodat zich zo min mogelijk korst op de 'cake' vormt. De chocoladekoek (het lijkt wel brownie, maar dan niet smeuïg) is gaar als een erin gestoken satéprikker of vork er schoon weer uitkomt. Laat enigszins afkoelen. De cake dan boven een kom verkruimelen. Vermeng de kruimels met 185g roomkaas (Philadelphia naturel) en 1el kaneel. Vorm met (behandschoende) handen ballen..  Laat deze 10 minuten in de koelkast opstijven en rol ze dan nogmaals tot perfecte ronde ballen. Rol deze LICHTJES door grof zout. Of nee, eigenlijk niet de ballen door zout rollen, want dat is te veel zout. Beter: sprenkel een klein beetje grof zout over de ballen (meer zout kan altijd nog) "Put 'em in your mouth and suck 'em!"

Stel dat je daadwerkelijk Chef's gezongen instructies letterlijk wilt volgen, dan krijg je dus te maken met dit:


De ballen die ik al had geschept, rechtstreeks uit de vorm, gooi ik maar weg. Die zijn droog en helemaal niet prettig om te eten. De ballen met roomkaas zien er als bal veel beter uit. Domme-ik heb puur om esthetische redenen de chocoladeballen door zoutflakes gerold. En ik proef er pas daarná één. Dom, dom. ZOUT! Véél te zout uiteraard. En hoewel ze er dan nog mooi uitzien, blijkt het zout een halve dag later weggesmolten.

En oh ja. De ballen zijn máchtig! D. zegt wijselijk: "Dit is niet voor de kinderachtige eter". Indeed! We eten er elk één en laven ons verder liever aan de rest van het filmbuffet.
Overigens heeft Rudolph (van Veen) ook 'chocolate salty balls' gemaakt, van chocolade, boter, slagroom en suiker. Hij laat (wijs) het recept van Chef volledig achterwege en zijn ganacheballen ogen heel wat eetbaarder. Dus mocht je het in je hoofd halen om dit ook te doen, wees dan misschien wat minder authentiek...

13 januari 2014

Nintendo NES Controller Cake

En over schoonzus (to-be) gesproken, mijn broertje gaat trouwen. Ik bedoel: broer. Drie keer raden wie de bruidstaart mag maken?! Moi!! Hoe cool is dát. Maar nou kan ik wel serieus denken dat ik een drielagige taartcreatie op één vrije dag zo even uit het niets tevoorschijn tover, onwenselijk realisme doet mij vermoeden dat dit níet het geval zal zijn. Dus ik heb mezelf opgelegd te oefenen, elke mogelijkheid die zich voordoet. Dus voor de nieuwjaarsborrel bij een goede vriend gisteren, besloot ik een red velvet cake om te bouwen naar iets anders. Zoals een Nintendo NES 8 bit controller, bijvoorbeeld:

Ik ga ijverig aan de slag met grijze fondant, zwarte marsepein, rode en grijze royal icing met wit en zwart Wilton decoratieglazuur (uit deze tubes). Daarbij blijkt een zogenaamde fondantroller feitelijk overbodig (een gewone deegroller volstaat prima), mits de onder- grond plakvrij is (stukje bakpapier bijvoorbeeld). Verder is een zogenaamde 'crumb coating' (botercrème) onmisbaar als lijmlaag tussen cake en fondant. En blijkt royal icing niet zo fijn spuitbaar als gedacht (dacht ik werkelijk 'select' en 'start' in microletters te kunnen schrijven met een verstopte spuittip nummer één?). Maar vooral ben ik (nog) niet zo enthousiast over de ooit veelbelovende kant-en-klare glazuur van Wilton, want dit spul blijkt stúg. En als ik zo'n tube au-bain-marie verwarm, blijkt het glazuur weer veel te vloeibaar.

Ik had werkelijk gedacht een relatief eenvoudig ontwerp als deze Nintendo controller 'even' te dupliceren (ik weet het, ik weet het). Dus ik ben een beetje teleurgesteld in mijn eigen kunnen. Maar de overige nieuwjaarsborrelaars daarentegen, hoor ik duidelijk ge- smoord verrukte kreten uiten: Ohh. Missie Fondantoefening is van start. Ik moet alleen de 1-2-3-curve in het oog houden.. (onbewust onbekwaam - bewust onbekwaam (en daar zit ik nú dus) - bewust bekwaam - onbewust bekwaam)

Koeke en Nageregte

Hahaha. Van deez Afrikaanse kookboekie kan ik nu al nie genoeg krijg nie: "Pretplan. Laat die kleintjies die deeg in bolletjies rol en met 'n vurk platdruk voordat hulle dit met kersies versier". Dit supergrappige presentje van schoonzus (to-be) ga ik inderdaad op de wc hangen als alternatief moppenboek.

Vogelpindakaas?

Als ik met tante Tiny in de kloostertuin ging wandelen, vroeg ik me altijd al af wat die pot pindakaas toch in haar rollatormandje deed. Dat werd duidelijk toen ze vertelde de lokale klusjesman te hebben gevraagd op een aantal bomen plankjes te spijkeren. Tijdens haar dagelijkse rondje door de tuin smeerde ze op deze plankjes ruim pindakaas. En dan had ze vanuit haar raam precies zicht op de vele vogeltjes die op de smeersels af kwamen. 'Bij de pinken (vinken?)'!

Bij winkels als Blokker (en Aldi) zie ik nu potten 'vogelpindakaas'. Speciaal zonder zout, voor de vogeltjes. En dat verbaast me. Ik wil ook eigenlijk niet zoveel zout in mijn pindakaas maar ík moet mijn toevlucht daarvoor nemen tot dure natriumarme pindakaas. En mocht ik het idee opvatten dat vogelpindakaas ook best geschikt zou kunnen zijn voor mijn boterham; 'ze' hebben er meelwormen in gedaan.

11 januari 2014

U.S.Patent Cuisipro

Voor €14,95 gekocht bij Kookpunt: 'locking tongs' van Cuisipro®. Een serveertang die lekker in de hand ligt met genoeg grip om alles te grijpen wat maar te grijpen valt: van spaghetti (opscheppen) tot barbecuevleesjes (omdraaien). Deze tang is voorzien van siliconen uiteinden (die góed vastzitten). En achterop zit een vergrendeling. Door deze uit te trekken zit de gesloten tang vast ( - duwen en de tang is open). Nou nog uitproberen of 'ie inderdaad "hittebestendig is tot 300°C"...

Karbonades met 17e eeuwse salie-uiensaus

Om half zeven ben ik 's avonds thuis van mijn werk. Om zeven uur komt er iemand eten. Dat is een half uur voor hoofdgerecht plus liflafjes. En omdat de gast een relatief onbekende nieuwe vriend is, moet ik natuurlijk wel een beetje indruk maken. Ik had bedacht dat elke man van 1.92m 'van de vleesjes' is, dus ach, laat ik maar eens karbonades bakken. Die heb ik zelf ook al dik twintig jaar niet meer gegeten..

Natuurlijk heb ik de boodschappen al in huis, dus als ik even voor half binnen kom stormen, is het go-go-go. Aardappelgratin gaat de oven in. En ik ga karbonades aanbraden in boter en olijfolie. Nou lijkt olijfolie me niet bepaald '17e eeuws' maar met dertig minuten werktijd doe je niet aan nadenken. Ik volg strikt het recept. Ik krijg krokant bruine, heerlijk uitziende (schouder)karbonades. En een héle vette, ongebonden drapsaus. Waar ik niks anders op weet te verzinnen dan water bijgieten en roeren. Want het is even voor zeven en de hele saus wegmikken wil ik dus niet. Het trucje werkt, met dank aan de bloem die ik eerder al had meegebakken (vóór de toevoeging van vocht) en die nu bindt.

De 17e eeuwse karbonades met salie-uiensaus worden geserveerd met aardappelgratin (die van Plus blijkt bij lange zo lekker niet als deze van de Carrefour), tuinbonen (niet mijn kopje thee, zeker niet als ze niet dubbelgedopt zijn zoals nu, bij tijdgebrek; en tuinbonen blijken ook niet zíjn favoriet), rode en oranje bieten (die hem doen herinneren aan de vieze bietensalades die zijn vader vroeger altijd maakte - en oranje bieten kent hij niet en wat de boer niet kent) en schijnbaar een tekort aan groenten zoals hij normaal altijd eet. Het vlees is lekker. Zo'n karbonade zou ik wel eens kunnen herhalen in de nabije toekomst. De saus, opgeleukt met abrikozen en rozijnen (die vind ík érg 17e eeuws - veel meer dan olijfolie in ieder geval) negeer ik verder maar. Ik vind salie lekker maar qua textuur veel te stug. En ik weet nog hoe vet dit was. Wegspoelen maar met de wijn die ik klaar heb staan. En dát is volgens mij van alle eeuwen!

07 januari 2014

Fazant kan van de 'bucket list'

Een weekendje Ardennen tussen feestdagen en feestdagen blijkt de perfecte afleiding. Mét op de terugweg een culinaire pitstop bij de Carrefour Planèt te Bierges. Whoeptidoo: Belgische supermarkt de luxe. Waar de displays gevuld zijn met delicatessen en er zelfs een meneertje klaarstaat om naar wens uitleg te geven over de diverse heerlijkheden. En zo kan het zomaar dat ik in een bizarre daad van complete overmoed met een fazant op zak de winkel weer verlaat. Ik bedoel: fazant. Hoe kun je zoiets laten liggen? En dan heb ik de overige keur aan gevogelte (hoevekip, braadhaantje, duif, kwartel, gans, kalkoen, etc, etc) nog links laten liggen.

Thuis doet de onontkoombare realiteit van zich spreken. Wát moet ik nou in godesnaam aanvangen met een heuse fazant? Dit gaat dus alleen maar zorgen voor een royaal mislukt eindejaarsdiner. Maar omdat dergelijk pessimisme en afwezigheid van zelfvertrouwen voor het nieuwe jaar niet tot mijn repertoire gaan behoren, besluit ik dan en daar dat internet mij gaat redden en dat heus wel op te zoeken is hoe je zo'n vogel correct klaarmaakt. Hoe moeilijk kan het zijn, immers. Aanbraden en garen, toch?

Zonder al te veel moeite kom ik al snel terecht op deze site met de 'Top 10 Fazant Recepten'. Met de inzendingen van (Britse) dames, wier jagende echtgenoten tijdens het jachtseizoen wekelijks met een aantal vogels thuiskomen. Ik besluit de basisregels van perfect roast pheasant te combineren met de appels/wijn van pheasant normandy en kom aldus tot de volgende werkwijze:

Recept 
Verwarm de oven voor op 180°C.
 Bestrooi de fazant royaal met peper en zout. Smelt 50g boter en een flinke scheut olijfolie in een smeedijzeren pan (Le Creuset, waar de fazant bij voorkeur precies in past) en braad de vogel rondom bruin aan. Verwijder de fazant uit de pan en bak 100g (vet) spek in het bakvet tot krokant. Vul de fazant met takken rozemarijn en een in plakken gesneden citroen. Snijd 4 (Kanzi) appels in kwarten, ontdoe van de klokhuizen en schil. Verwarm een scheut Calvados in een steelpannetje. Fruit 1 gesnipperde ui in (nieuwe) boter. Voeg de appelkwarten toe, met (bv) 2 volle tl 5spice, 1 volle tl gemberpoeder en 1tl kaneel en smoor zachtjes. Houd een vuurtje bij de kokende Calvados en flambeer (let op: afzuiger uit en enige afstand bewaren). Giet de Calvados bij de appelsmoor en plaats de fazant met de borst omhoog op zijn bedje van appelui. Bescherm de fazantborst tegen uitdrogen door deze met plakken (vet)spek af te dekken. Giet 25cl witte wijn (ik heb nog een flesje chardonnay) in de pan en plaats de pan mét deksel in het midden van de hete oven. De fazant is gaar als de borst een temperatuur van 63°C heeft bereikt (en/of de poten 80-82°C).

Geserveerd met gratin dauphinois (met dank aan een diepvries kant-en-klaar pak van het Carrefour huismerk; hoeft alleen nog maar in de oven) en geblancheerde spruitjes, blijkt de fazant een waardige afsluiting van 2013. Niet dat de vogel niet droog is, maar daar hebben we het niet over. Ik heb keurig 'gelardeerd'; meer kon ik niet doen, vind ik. En kijk: daadwerkelijk "projectielen van de jacht". Hahaha.

03 januari 2014

Kookpunt

Het is dinsdag 24 december 2013 (of tenminste, dat was het) en ik moet doodgewoon werken. Hoe onpraktisch is dat? Zóveel te doen (zelfopgelegd) en daar komt dan allemaal helemaal niks van omdat de plicht roept. Zucht. Maar de baas is wel zo schappelijk geweest om het middagprogramma af te schaffen en vanaf 13.00u ben ik een vrij mens. Nou werk ik in Rotterdam en ter compensatie had ik bedacht dat ik me dan wel fijn volledig bij Kookpunt (Noordplein 29-41, R'dam) mocht laten gaan, gewapend met pinpas en stevige kooplust. Woehoe!! Zelfzorg is helemaal zo vervelend nog niet.

En met navigatie op de smartphone hoef ik niet eens iets voor te bereiden. Ik word feitelijk ter plaatse afgeleverd :) En het regent, hard, dus ik ren naar binnen. Om direct met stomheid geslagen te staan. Hemel. Dit pand is vol afgeladen met potten, pannen en keukengereedschap. De kookboeken alleen al vormen een eigen afdeling, die overigens niet misselijk is. En ik doe hier een aantal zéér interessante vondsten, zoals de Nederlandse vertaling van Adriano Zumbo (€22,50). Score! Ik dacht dat dit boek alleen in Australië te koop was. Ben nú al gelukkig (of ik er ooit iets uit ga maken, is een ander verhaal; ik zie het voorlopig als prentenboek).

Onderweg naar de bakafdeling kom ik langs de 'barbecuehoek' en de overweldigende 'Le Creuset stellage'. Pannen van het bekende merk in elke vorm en kleur. Beheers jezelf, vrouw, je hebt al zoiets thuis. Kookpunt imponeert dus. Het aanbod is er absoluut naar. Alle merken keukenmaterieel zijn hier te vinden, wat een groot pluspunt is en meteen ook het grootste minpunt. Want het lijkt wel alsof er alleen merken te koop zijn en met kleingeld kom je hier niet ver.

Zoals verwacht raak ik euforisch door de vele bakvormen (van Fat Daddio's, Silikomart, Nordicware, en Gobel), al dan niet met losse bodem. Je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt hier te koop: koekstekers (ook als 'nylon cutter' sets), taartdozen (vanaf €1,50 per stuk - de banketbakker om de hoek is goedkoper), kleurstoffen, maatbekers van glas (Pyrex) of plastic, spuittips (ook in een setje met 26 verschillende; €34,95), plus alles wat je maar nodig kan hebben voor diverse bakprojecten. Smeltchocolade, lollystokjes, tubes Wilton icing (ook in rood/wit gestreept), bakringen, folie en allerhande hebbedingetjes. Ik vind natuurlijk dat ik een heleboel nodig heb, in ieder geval de Zeeuwse knopvorm en de CakeWich, maar het meeste laat ik wijs liggen. Alleen over de Silikomart 'Kit Cookie Choc' twijfel ik héél lang, omdat je daarmee zelf scholiertjes met kerstmisdeco kunt maken. Maar ik doe niet aan kerst dit jaar; dus mag ik ook niet hypocriet aan de kerstkoekjes gaan. Totale on- kosten: €88. Valt nog mee, vind ik.

Creabea

Mijn bestelling van WarpzonePrints uit de VS is binnen! Besteld via internet 16 december, dus dat duurde 2,5 week (verzendkosten à $15). Mijn nieuwe unieke koekjesstekers hebben de vorm van een 'lollypop swirl' ($5,75), een gameboy ($5,50) en Dr.Who's scary 'weeping angel' ($6,50). En niet alleen wil ik nú (lees: binnenkort) koekjes bakken; ik wil vooral óók een 3d printer!!
PS het recept voor best sugar cookies evar is meegeleverd.

(update 19-01-2014)
Gameboy Cookies. Check!

01 januari 2014

New Year's Rocking Eve Confetti Cookies

Een tijdje geleden kwam ik op internet deze zogenaamde 'piñata' koekjes tegen, die qua leukigheid wel redelijk aan het oneindige grenzen. Dus stopte ik onderstaande foto in mijn ideeënmapje. Voor - je weet wel - later; veel later; ooit een keer.

Maar ergens was het concept blijkbaar in mijn achterhoofd blijven hangen, want vanuit het niets kwam opeens een vlaag van een idee om iets soortgelijks voor oudjaar te maken. En dit idee nam al heel snel concrete vormen aan nadat ik 'cookies clock' had opgezocht op Google. De inspiratie zijnde:

Dus: '5-voor-12 Oudjaarskoekjes', gevuld met (eetbare) confetti. Leuk, leuk, leuk. En je moet de lat een beetje hoog leggen. Toch (of juist niet)?

Het recept voor de koekjes komt mee met een levering koekste- kers van WarpzonePrints. Dit is het uitdehandgelopen bedrijf van een echtpaar met een 3d-printer thuis. Zéker leuk om eens een kijkje op hun site te nemen. Deze informatie heb ik trouwens ook weer gejat, van NerdyNummies. Maar dat mag, als je maar naar de bron linkt:



Dit koekjesdeeg blijkt fantastisch. Er is wel even paniek tijdens het kneden, of dit niet te veel bloem gaat zijn (stomme amerikaanse 'cups'systeem; zo onnauwkeurig), maar het komt goed. En het deeg blijkt onscheurbaar uitrolbaar, herhaaldelijk. In de oven lopen de koekjes nauwelijks uit, waardoor ze goed hun vorm behouden (en bijvoorbeeld ook ingedrukt reliëf behouden blijft). Ook de smaak is goed. Ik heb de mijne ìets minder zoet gemaakt, omdat er nog een hele laag glazuur overheen gaat. Maar ze zijn knapperig en licht kruimelig van smeuïg boterdeeg.

Ik steek met behulp van serveerringen die ik ooit bij de Xenos heb gekocht, ronde koeken van 7cm doorsnede met een gecentreerd gat van 5,5cm doorsnede. Het idee is om op één rond koekje een koekjesring te plakken en daar weer een rond koekje op. Met spul ertussen.
Omdat ik al wel verwacht had dat het maken van deze blikvangers enig werk zou vereisen - en omdat ik weinig ervaring heb met het decoreren van koekjes - dacht ik 'gebaksglazuur' (van Dr.Oetker) te kunnen gebruiken voor het witte uurwerk. Dit fabrieksspul bleek niet meer dan nat suikerglazuur dat zich niet fraai over de koekjes liet verdelen en ook nog doorschijnend mat opdroogde. Dan maar 'royal icing' maken.

Recept 'royal icing'
Klop 1 eiwit met 1tl citroensap schuimig en voeg, al kloppend, in gedeeltes 230g poedersuiker toe. Klop tot een stevig glazuur. Als de icing te stijf is, een paar theelepels (warm) water toevoegen. Eventueel kleuren met enkele druppels levensmiddelenkleurstof (pasta). De icing overdoen in een plastic (wegwerp)spuitzak met een spuitmond met ronde tip (nr.2) en naar wens opspuiten. Deze icing is ook prima te gebruiken als 'lijm', bijvoorbeeld om koekjes op elkaar te plakken.

Dusss. Op een rond koekje met royal icing een koekring plakken. Daar suikerparels of suikermuisjes indoen (er gaat nog best veel in) en met wederom royal icing een tweede rond koekje bovenop de ring plakken. Laten drogen. Bovenop elke koekjesstapel een cirkel van witte icing spuiten. Laten drogen. Met gekleurde royal icing een sierlijke rand langs het uurwerk spuiten (bolletjes naast elkaar bleek het best haalbare). Mijn recent aangekochte Wilton set decoratieglazuur (zwart) werd ingezet (met een spuittip nr.2) om eerst een '12' te schrijven, dan de grote en vervolgens de kleine wijzer, en tenslotte drie welgeplaatste stippen voor de '3', '6' en '9'.

De koekjes zijn natuurlijk ware 'eye catchers'. En worden spontaan even voor twaalf rondgedeeld, want "ze hebben een tijdcode". Ik maak nog het (flauwe) grapje dat het 'self destruct' koekjes zijn die om vijf voor twaalf zullen ontploffen, waarna iemand denkt dat "de confetti er dan uit zal springen'. Je kunt trouwens niet bepaald van koekjès spreken; door hun formaat en driedubbele gelaagdheid zijn het eerder koekén! Maar ze rammelen wel geinig (als een nog ingepakt doosje playmobil) en de zichtbare plak-icing langs de opstaande randen stoort niet eens.

Het is wel een kunst om de koek rechtop te houden en voorzichtig te happen, zodat de glitterende vulling niet knoeit over de gehele (dans)vloer. De koekjes zijn zoet, uiteraard; die fraaie toplaag doet niet veel voor de verfijnde smaak. En de planning (deeg maken - laten rusten - koekjes bakken - afkoelen - op elkaar plakken - laten drogen - in fases decoreren inclusief tussentijdse wachttijd) zorgt ervoor dat het niet de meest verse koekjes allertijden zijn (ik hoor: "een beetje taai"). Maar who cares. Deze eet je niet voor de lekker (hoewel best goed eetbaar), maar voor de gelegenheid. En omdat het kan! Feitelijk zijn het nauwelijks nog koekjes; het zijn decora- tiestukken, klaar voor de verkoop ;).

Marmercake

"Mama, mag ik bakken?" was vroeger thuis de frequente vraag van een zeer jonge ik. En haar antwoord luidde steevast: "Als je maar wel zelf opruimt". Ik maakte kokosballetjes of cake. Veel verder kwam ik toen nog niet. Dat heb ik inmiddels ruim ingehaald, maar voor het einde van 2013 ga ik terug naar toen. Om te kijken of ik met de kennis van nu een recept van weleer kan doen herleven: marmercake.

Voor de cake gebruik ik dit recept, maar zelfs een pak cakemix zou hebben gekund. Het cakebeslag wordt verdeeld over drie kommen Voor de chocoladecake maak ik een 'papje' van 3el cacaopoeder, 1tl suiker en 3tl kokendheet water. Wat ik dan door één deel beslag meng. De koffiecake (wat allitereert dat fijn) wordt verkregen door de toevoeging van mixpapje nummer twee: 2el oploskoffie, 1 zakje vanillesuiker en 3tl kokendheet water. Omdat dit nogal nat is, voeg ik uit de losse pols 2el extra bloem aan het koffiecakebeslag toe.

De drie verschillende kleuren beslag worden lukraak door elkaar over een ingevette bakvorm verdeeld. Om losjes met een bot mes door elkaar gemengd te worden; maar niet teveel natuurlijk. En bakken maar.

Alleen, de 'zebracake' die ik had wíllen maken, mislukt jammerlijk omdat dit cakebeslag te dik blijkt en niet stroomt. Maar cake is cake en omdat het geen 1 januari is (maar stiekem toch :) mag er lustig in gehapt worden. De chocoladecake zou zelfs nog wel wat kleurstof kunnen gebruiken om 'de bruinigheid te intensificeren'. En qua smaak bevalt de koffiecake me het beste. Wat opvallend is, want ik houd helemaal niet van koffie..