Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

31 maart 2014

Het voor je kiezen krijgen!

Voor een tandheelkundig evenement werd ik 'gesommeerd' te trakteren, soort van. En aangezien je een gegeven tandarts niet in de bek moet kijken (uhhhhh), had ik zoiets van "oké; dan kunnen jullie het uiteraard krijgen ook". Dus ik bedacht en schudde zó uit mijn mouw: de ultíeme traktatie met een sterk dentaal tintje...

Het werkelijk perfecte koekjesdeeg ('sugar cookie recipe') vond ik op Sweetsugarbelle (met daarbij een stap-voor-stap beschrijving, voor zover dat nog nodig is met zo'n makkelijk recept ;). Doordat er geen bakpoeder of andere rijsmiddelen aan het deeg worden toegevoegd, behouden de (uitgestoken) koekjes hun vorm. Het soepele deeg is makkelijk uit te rollen, ja, óók herhaaldelijk. En de smaak is verrukkelijk, niet in de laatste plaats door de toevoeging van amandelextract (in plaats van 'alleen maar' vanille), zodat de keuken zich vult met de geur van amaretti/-o bij het openen van de oven. Mmmmm.

En dan komt 'the fun part'. Want ik heb koekjesstekers in de vorm van een kies én in de vorm van een tang. Ik moet een beetje dikke koekjes hebben (5-6mm) zodat ze tegen een stootje kunnen. Op mijn (gekregen! goed cadeau!!) Silpat® bakmat bak ik ze bruin. De afgekoelde kiezen worden voorzien van (naturel marsepeinen) wortels en een witte (marsepeinen) kroon. Dat gaat doeltreffend en simpel door dezelfde koeksteker te gebruiken voor het uitgerolde marsepein. En omdat de koekjes niet zijn uitgelopen tijdens het bakproces, is de pasvorm zo goed als perfect. Overigens heb ik ontdekt, dat het uitrollen van marsepein (en fondant) beter gaat met behulp van maïzena dan met poedersuiker; maar dat als tip terzijde.
De (nieuwe) pizzaroller snijdt de decoratie veel makkelijker in één soepele beweging doormidden dan een mesje zou doen. Met een beetje royal icing plak ik de marsepein-delen op de koekjes. Hier en daar nog een beetje bijvormen met de vingers (op een vlakke ondergrond zodat ze niet breken) en dan kan ik aan de gang met de zak 'bloedtransfusie'. Hihi.

Enthousiast stuur ik de 'net klaar' foto door via Whatsapp. Waarna ik vooral het woord "eng" terugkrijg. De roodgekleurde royal icing (die de hele nacht heeft gedroogd) is ook wel bijzonder geslaagd als bloed. En mijn kiezenkoekjes krijgen helemaal een realistisch tintje als ik een dagelijks tafereel ensceneer met spiegel en sonde en anesthesie. "Bij een boom van een kerel net tien kiezen moeten verwijderen".
Maar los daarvan zijn ze héérlijk!! Lekkere koekjes met een rijke botersmaak en een krokant kruimige textuur. De subtiele geur van amandel die uit de koekjes opstijgt, complementeert de marsepein bovenop. Wat goed dat ik er geen (zoetzoeterzoetst) suikerfondant op heb gedaan. Het beetje bloed is zoet genoeg. 'Ze' van de foodies YouTubefilmpjes zouden ook eens marsepein moeten gebruiken in plaats van altijd maar weer die fondant en dikke laag icing.
De bruiner gebakken koekjes die langer in de oven hebben doorge- bracht, zijn trouwens iets beter (knapperiger) dan de lichtgouden varianten. Is het overbodig te vermelden dat ik totaal en volledig de blits maakte met deze versnaperingen?! Vooral omdat ik ze met steriele gaasjes en extractieformulieren serveerde. #inmijnnopjes

26 maart 2014

Stroopkoeksmoothie

Na het verorberen van een zelfgemaakte (en zeer appetijtelijke) Oreo-smoothie, had ik het idee dat een stroopkoekjes-smoothie misschien ook goed zou zijn. Omdat ik Punselie's lekkerder vind dan (de overigens ook niet te versmaden) Oreo's. En ik gebruik hetzelfde recept: yoghurt, melk, kaneel, koekjes.
Misschien is het doordat de kleur niet zo dramatisch verandert dit keer, maar deze smoothie is opeens meer 'yoghurt met vermalen koekjes' dan 'koekjesdrank'. Dik en romig van smaak is het wel, maar ook: te zoet. De yoghurt maakt de stroopkoekjes niet nóg beter. Dûh; dat krijg je dan natuurlijk met karamelkoekjes.

Superdrogist

De meer en meer bekende 'superfoods' zijn tegenwoordig ook bij Kruidvat en Etos te verkrijgen. Concurrentie voor De Tuinen dus..

25 maart 2014

Rainbow Cake (reprise)

Toch nog maar eens een regenboogcake proberen. Vorig jaar (ook rond deze tijd, hihi) had ik er al wel hoge ogen mee gescoord (waar het mij uiteraard stiekem om te doen is), maar hélemaal tevreden, nee, dat was ik niet. Want hoewel de collega's zich nu alweer weken verheugen op mijn traditionele over-de-top taartentraktatie, me- de naar aanleiding van die eerdere regenboogtaart; vond ik dus de kleuren toen niet spetterend genoeg. Wat wel zou moeten. Maar nu heb ik de bron gevonden van het mooiste plaatje dat ik op Google Images kon vinden. En het is één van mijn favoriete YouTube Foodies: Cookies Cupcakes and Cardio:



En ik ga precíes dezelfde levensmiddelenkleurstoffen gebruiken als zij in haar recept. AmeriColor dus: regal purple (130); royal blue (102); forest green (109); lemon yellow (107); orange (113) en super red (120). En dat kun je voor zo'n €2 per flesje (21g) gewoon thuis laten bezorgen. Volgens mij heeft Miss CC&C trouwens leaf green (111) gebruikt.

Wijs geworden, bak ik de (zes!) gekleurde cakes in kleinere (20cm) bakvormen. Dan zijn ze namelijk veel sneller gaar en wie heeft er tegenwoordig tijd om úren te wachten tot zes cakes gebakken zijn? Ik niet (want ik doe dit 's avonds na mijn werk)! Heel netjes recht afsnijden ('levellen') zit er niet in, maar een beetje platdrukken lukt wel (als de cakes nog enigszins warm zijn). Regenboog stapelen met citroenbotercrème ertussen, een zogenaamde 'crumbcoat' aanbrengen en bedekken met fondant (of marsepein). Ik vind het zelf wel leuk dat het een 'gewone' witte (of zwarte) taart is en dat de regenboog er dan pas bij aansnijden uit knalt. BAF! Verrassinge!!

24 maart 2014

Zebracake

Lang gedacht, stil gezwegen. Nooit verwacht, toch gekregen. Of, nou ja, gekregen. Gemaakt. Zelf! Zebracake. Ik probeerde het al eens eerder, maar toen had ik van doen met gewoon cakebeslag wat natuurlijk veel te dik was om te stromen zoals zou moeten. Dit keer volgde ik de instructies van Cookies, Cupcakes & Cardio met haar recept voor een vloeibaar deeg (met olie in plaats van boter en verder een kwart liter melk).



Het blijkt een eitje. Het recept maakt een lekker snelklaar roerdeeg (ik maak twee keer de hoeveelheid), maar achteraf had ik duidelijk beter eerst alle 'natte' ingrediënten (olie, melk, eieren, vanille) met elkaar kunnen mengen om daar vervolgens de 'droge' ingrediënten (suiker en bloem) doorheen te roeren. Dan had het makkelijk met een garde gekund. Het beslag wordt over drie bakken verdeeld en gekleurd; twee delen wit, één deel roze en één deel zwart. Die roze gestreepte zebra staat mij wel aan en ik ga ervoor! Ervaring heeft mij geleerd kwalitatief goede kleurstof te gebruiken, voor mooie, levendige kleuren. Dus niet het spul dat je bij de Xenos kunt kopen, maar het via internet te bestellen Americolor bijvoorbeeld. Ook ik kleur het 'witte' beslag wit en dat werkt ook nog. Who knew?
AmeriColor super black (101); bright white (126); fuchsia (127)

Het allerállerleukste aan deze cake is het om en om scheppen van gekleurd beslag in de vorm. Het is een knoeipartij en het blijkt met een paar handvaten te komen (geen bakpapier in de springvorm 'spannen', want dan loopt het papier scheef af; de vorm niet oliën want dat mengt ongunstig met het beslag; en flínk volle lepels gieten want anders is de vorm bij lange na niet genoeg - voor 2/3 - gevuld), maar het is absoluut een klus met een hoog hihi-gehalte. Omdat ik mijn vormen niet genoeg vul, zit ik uiteindelijk met vier zebracakes waarvan ik er maar twee daadwerkelijk gebruik. Ze zijn te dun om netjes te 'levellen' dus ik stapel de twee rechtste. Met een laagje botercrème ertussen. En erover. Mentale notitie aan mezelf: twee gelijke vormen tegelijk vullen was makkelijk geweest, qua deegverdeling. Door de cakes langzamer (langer op een lagere temperatuur) te bakken, rijzen ze minder (de pan uit).

Nadat zwarte fondant is uitgerold (één pakje van 200g is genoeg, €1,49, Jumbo), snijd ik dit met mijn nieuwe pizzasnijder (echt véél handiger dan een mesje) kriskras in stroken. Die ik gewoon over de botercrème drapeer. Wauw! Hoe mooi!! En het ging zó makkelijk. Ik ben werkelijk héél benieuwd hoe deze taart er van binnen uitziet en kan niet wachten hem morgen op mijn werk (ik was jarig) aan te snijden.

De dag nadien blijkt de zwarte fondant wel wat gesmolten. Terwijl de zebrataart toch keurig de godganse nacht in de koelkast heeft doorgebracht. Collega's vragen zich af of het een droptaart is. Nee dus, maar het lijkt inderdaad wel zo. Eigenlijk is dit gewoon lekkere cake, met veel (verrassings)effect. L zegt dat ze nog nooit een roze zebra heeft gezien "en ik kan het weten want ik woon naast Artis". En J hoopt dat hij van chocola (zwart) naar kersen (roze) zal gaan. Dat was misschien wel een heel leuk idee geweest, een zebra-eske Sachertorte, maar deze zebra smaakt door-en-door naar vanille. Prachtig als hij dan ook is (en zó vreselijk leuk om te maken)!!

22 maart 2014

Bakken - de 100 beste recepten uit de hele wereld

Stelselmatig rommelmarkten en kringloopwinkels afstruinen, heeft de afgelopen jaren een volle boekenkast met interessante kook-(en bak)boeken opgeleverd. Wat fijn is. Zo zeer zelfs, dat ik dergelijke tweedehands verkooppunten tegenwoordig maar liever mijd. Er zal grondig uitgemest moeten worden, voordat er weer ruimte is voor nieuwe aanwinsten. En bovendien zal ik toch echt eerst eens flink uit de reeds aanwezige boeken moeten koken (en/of bakken); want wat heb je anders aan al die informatie?
Deze 'De 100 beste recepten uit de hele wereld - Bakken' kostte me ooit blijkbaar €2 en dit boek heeft precies de opbouw die ik prettig vind. Een duidelijke inhoudsopgave, ingedeeld naar de diverse landen van waaruit de receptuur afkomstig is (of zou zijn). Dan een aantal basisrecepten voor deeg en decoratie. Met daarna bladzijde voor bladzijde onconventioneel gebak.

Elk recept begint met een korte inleiding ("De originele vorm van de Paris Brest is te danken aan de fantasie van banketbakker Ruffel van Pâtisserie Millet uit Parijs. Hij was zo nauw met de wielersport verbonden dat hij gebak ontwierp in de vorm van een opgepompte fietsband en deze opdroeg aan de wielerwedstrijd Parijs-Brest"). De veelal anekdotische inleiding wordt gevolgd door een uitgebreide ingrediëntenlijst met daarna een stap-voor-stap beschrijving van de bereiding. De pagina's worden opgeleukt door kleurenfoto's van zowel het eindresultaat als soms de tussentijdse stappen. En het zijn vooral deze plaatjes (en de welklinkende namen als 'datschi', 'shebbakia', 'kleckertaart', 'Spaanse vanilletaart', 'malakoffgebak' en 'biskottentaart') die tot bakken aanzetten. Ookal is het boek al bijna twintig jaar oud (anno 1995), het lijkt nauwelijks verouderd. Wat al heel wat wil zeggen.

Het boek is door uitgeverij Deltas vertaald uit het oorspronkelijke Duits.

18 maart 2014

Chocoladekaramel cupcakes met dulce de leche

Joepie, het is weer maart. Tijd voor de Grote Jaarlijkse Taartenbak Onewomanshow. Aangezien ik op de bewuste 11e uit principe al niet ga werken maar er natuurlijk nooit de godganse dag gefêteerd kan worden, is de therapeutische taartentraktatiebak (voor mij) dé manier om een verjaar-dag genoeglijk door te brengen. Met de radio hárd. En wat dat betreft heb ik dit jaar bijzonder veel geluk, want op Radio 10 Gold is het de hele week de Top 810 van de jaren '80.
Uit de vele mogelijkheden (een kast met vele véle kookboeken en een heel internet vol ideeën) kies ik als traktatie nummer één deze 'caramel cupcakes' (van How To Cook That), die gemaakt zijn met witte chocolade en basterdsuiker. Daarop moet dan een toef dulce de leche botercrème komen. Ohh, mjam, klinkt nú al goed! I heart dulce de leche. 'Hi, I'm Ann Reardon' maakt haar eigen (zo), maar ik verkies het simpele kook-een-gesloten-blikje-gecondenseerde- melk-drie-uur-in-(nietdroog-)kokend-water (op deze manier).

Recept
Smelt 300g grofgehakte witte chocolade met 200g boter op laag vuur au-bain-marie in een grote (metalen) kom. Meng hier (van het vuur af) 165g bruine basterdsuiker, 250ml melk en 2tl vanille-extract doorheen. Roer één voor één twee eieren door het beslag. En vervolgens 110g zelfrijzend bakmeel en 165g bloem. Vul dan cakevormpjes (in een muffinvorm) voor tweederde met het deeg en bak de cakejes in een voorverwarmde oven van 160°C tot ze gaar zijn, en terugveren bij indrukken.


Volgens de video zou het recept een dun vloeibaar beslag geven, maar in mijn kom met deeg blijft een lepel zonder moeite rechtop staan. Ik heb tijdens bereiding even gewacht tot de witte chocola en boter minder warm waren, misschien wel iets te lang, maar mij is het op zich prima zo. Het deeg laat zich opscheppen als zacht mokkaroomijs van Roberto's. Verder heb ik 120g palmsuiker en 45g donkere basterd gebruikt, in plaats van alleen basterdsuiker. Ik zeg: 'meer palmsuiker in gebak'; hemel, zó lekker.

Sowieso heb ik de lekkerheidsfactor van dit cakedeeg zwaar zwáár onderschat. Grote griebels; dit deeg is héérlijk!! Alleen kleuren de cakejes wel érg donker'goud' in de oven. En zijn ze na 20 minuten nog niet gaar, trouwens, terwijl de bovenkant al superknapperig is. De cakejes blijken erg luchtig van binnen, bijna als sponsjes, en ze storten al afkoelend alleen "een beetje" in. Misschien doet dit deeg het beter als een grote cake dan als cupcakejes.

Eigenwijs als ik dan schijnbaar ben, vermeng ik zo'n blikje (380g) zelfingekookte dulce de leche 2:1 met Holtkamp botercrème. Maar de prachtige rozetten die ik daarvan op de (uiteraard afgekoelde) cupcakes spuit (ik heb veel geoefend en ik ben inmiddels best wel goed in het opspuiten van rozen ;), lopen dun uit. En ondanks de smaak (mjam-mjam, hoe! ongelooflijk! lekker!) en de decoratieve 'sneeuwamandel', vind ik dit er eigenlijk niet uitzien (niet dat de cakejes niet worden getrakteerd, maar toch). Dus gebruik ik ook het restje koffiebotercrème (gluten-en lactosevrij) dat ik nog over had van de koffie petit fourtjes die ik voor een gluten-en lactose-intolerante vriend maakte.

Gemaakt van zabaglione (au-bain-marie opgeklopte eieren met suiker), oploskoffie, crisco en een flinke scheut Tia Maria. Dat oogt beter. En ik vind dat die sneeuwamandel nu ook meer tot zijn recht komt:

De dulce de leche 'crème' wordt ondanks de plakkerige knoeiboel erg lekker gevonden: "bijna nog beter dan de cake". En ik ontvang hartelijke felicitaties en gelukwensen "dat je maar vaak jarig mag zijn dit jaar", wat volgens mij ook een beetje eigenbelang van mijn collega's is. En dus het grootste compliment!